Ганна Комар «мець давер»
Дата: 15 Березня 2021 | Категорія: «Поезія» | Перегляди: 3150 | Коментарів: 0
Автор_ка: Ганна Комар (Всі публікації)| Редактор_ка: Антон Полунін
Ганна Комар (нар. 20 березня 1989, Барановичі) — білоруська поетка, письменниця, перекладачка й громадська активістка. Працює в Білоруському ПЕН-центрі. Авторка поетичних збірок «Страх вышыні» (Мінськ, 2016) і «Recycled» (Лондон, 2018). Твори перекладені польською, українською, англійською, німецькою, шведською, норвезькою, чеською, російською, іспанською мовами. Активна учасниця руху спротиву в Білорусі від літа 2020.
Автор фото © Uladz Hrydzin
Book from the Sky
чатыры тысячы няісных іерогліфаў –
гісторыя маёй трывогі,
маўчаннем выразаная па дрэве.
чатыры тысячы няісных іерогліфаў –
інсталяцыя маіх сноў
у музеі бяссоння:
кручуся на белых прасцінах старонак,
б’юся аб мяккія сцены вокладак,
плачу ў вузел утаймавальнай кашулі.
чатыры тысячы няісных іерогліфаў –
паэзія гвалту,
слоўнік надзеі.
колькі б галасоў
ні вучылі мяне гаварыць,
застаюся непісьменнай.
Лялька
Гэтая лялька ні ў чым не вінаватая.
Ёй выдралі вока, замест яго ўплішчылі гузік.
З асаблівай жорсткасцю адрэзалі вуха.
Зашылі рот тоўстай голкаю для абутку.
Адарвалі руку, кінулі котцы гуляцца.
Паміж ног прарэзалі дзірку,
каб магла нараджаць падобных сабе вырадкаў.
Перацягнулі шыю ружовай стужкаю з бантам
ды носяцца з ёй, люляюць яе ў калысцы,
кормяць з лыжкі, а ежа сцякае па падбароддзі –
сукенка заляпаная нечым
між супам і спермай.
У лялькі на целе з’яўляюцца плямы,
гаспадыня не можа ўцяміць:
хіба я кепска цябе даглядаю?!
Крыўдзіцца – няўдзячная лялька!
А ноччу лялька адкрывае вока,
развязвае вузел на шыі,
адрывае другое вуха і запіхвае
яго ў прамежжа,
каб запоўніць пустэчу.
Дапаўзае да тых, хто калісьці прынёс яе ў дом
і кладзецца між імі ў ложак.
ідыётка
мяне завуць Жазэфіна,
я – фонтрыераўская ідыётка.
я гуляюся ў свабоду
ад сацыяльных рамак.
я маладая, не бачыла шчэ жыцця,
але тут я сустрэла
гэтакіх жа ідыётаў, як я.
мяне завуць Жазэфіна,
я – фонтрыераўская ідыётка.
я назіраю за тым,
што адбываецца побач
вачыма вялікімі, поўнымі
захаплення і прадчування
непазбежнага game over.
мяне завуць Жазэфіна,
я – фонтрыераўская ідыётка.
госць камуны вар'ятаў,
што вераць, быццам
здольныя разбудзіць у сабе
тых адважных, што йдуць да канца,
тых сапраўдных, што здольныя быць сабой,
тых адчайных, якіх забаўляюць
вашыя палахлівыя позіркі.
мяне завуць Жазэфіна,
я – фонтрыераўская ідыётка.
я тут пакахала,
цяпер я ведаю, як
гэта балюча.
цяпер мне страшна,
цяпер я хачу дадому
і не хачу дадому.
мяне завуць Жазэфіна,
а гэта – мой бацька.
ён мае межы,
ён мае кайданы,
ён мае вярэды,
ён мая турма,
ён мае страхі,
ён мая пасрэднасць,
ён мая штучнасць,
маё неіснаванне.
мяне завуць… Ганна,
- -
стрымана іду ўніз
па каменьчыках
востра і холадна
я хачу дайсці да вады
не параніўшыся
я намацваю прастору
паміж вастрынёй і холадам
ненадзейна
і ніхто не абяцае
што будзе цёплай вада
- -
Проста быць побач –
рэзаць пірог і маўчаць,
лагодныя драбкі цішы
выпускаць на стол,
ведаць, што вастрыня
нажа – не метафара,
а частка нашай
агульнай прасторы.
Рэзаць пірог
і маўчаць,
не перакрыкваць
дождж.
Дазволіць усім
удзельнікам сцэны
граць свае ролі.
Няхай застануцца
у свеце толькі
гэтая імітацыя
сонца і гэты нож.
І верш няхай зусім
не пра вас,
і кран цячэ,
і рэчы жывуць
уласным жыццём.
А вы паднясеце
да рота кавалкі
вільготнага пірага,
запоўніце рот
літарамі яго,
загаворыце мовай,
што аддае больш,
чым бярэ, –
гэта і ёсць любоў.
Разам маўчаць –
значыць мець давер,
не маючы словаў.